ตั้งใจที่จะแต่งกลอนนี้ขึ้นเพื่อบูชาคุณของแม่ผู้ให้ชีวิตและเลี้ยงดูจนเติบโตรู้ผิดชอบชั่วดีเป็นบทกลอนหน้าไฟแต่งกลอนงาน ฌาปนกิจในงานเศร้างานศพส่งทางกันครั้งสุดท้ายจากสุดฝีมือของลูกแม่คนนึง ถึงวันอำลาลูกได้แต่ทำบุญส่งกุศลหนุนดวงวิญญาณมารดาให้ไปสู่สุคติ
ท้องหม่าม้า ก่อกายา มอบชีวิต
สายโลหิต สร้างเลือดเนื้อ สืบเชื้อไข
พอสิบเดือน ครบถ้วน เพิ่มส่วนใจ
จิตวิญญาณ ผสานกาย ได้เป็นคน
เกิดสมบูรณ์ อาการ สามสิบสอง
สอนครรลอง ศีลธรรม นำกุศล
บุญสุนทาน เร่งสาน ความดีตน
เมตตาล้น ช่วยเหลือ เผื่อแผ่ไป
ถึงตรุษสารท ไหว้ญาติ บรรพบุรุษ
รักที่สุด กงและม่า มาแต่ไหน
พบสิ่งดี งดงาม ครั้งยามใด
หามาให้ กตัญญู อยู่ทุกครา
หม่าม้าเรียน จบเพียง ชั้น ป.4
สู้ส่งเสีย ลูกมี การศึกษา
สู่การงาน สำเร็จดี เพราะปรีชา
ยามชรา ป่วยไข้ พึ่งพากัน
ประพันธ์กลอน อนุสรณ์ ระลึกคุณ
เกื้อการุณ เลี้ยงดู ไม่แปรผัน
มาส่งทาง ครั้งสุดท้าย เมื่อในวัน
อำลาพลัน สิ้นชาติ ขาดภพไป
แม่เดินทาง ไกลร้าง มิหวนกลับ
ลูกก้มกราบ เท้าลา น้ำตาไหล
ชั่วชีวี ไม่มี แล้วผู้ใด
มาห่วงใย รักแท้ อย่างแกทำ
จะอย่างไร รู้ตาม วัฏจักร
ดำรงหลัก พุทธองค์ ทรงตรัสคำ
เรื่องมนุษย์ ว่ายเวียน วงกงกรรม
เกิดมาย้ำ สัจธรรม เพื่อละไป
ขอบุญลูก บำเพ็ญเพียร กรรมฐาน
ด้วยสังขาร จากแม่ มอบไว้ให้
ลงกำเนิด จุติกาล สถานใด
สถิต รัตนตรัย ใกล้นิพพาน
ได้นำเชิง ชำนาญ วรรณศิลป์
หมดทั้งสิ้น เรียงคำ นำวิญญาณ
แต่งกลอนแปด สิบบท ลงจดจาร
เท่าทรมาน อุ้มท้อง หนูสิบเดือน
ต่อแต่นี้ ไม่มีอยู่ กับเหย้า
เอ็นดูเฝ้า เย็นค่ำ มาสู่เรือน
ร่างกายลูก มีเลือดแม่ ก็เสมือน
อยู่เป็นเพื่อน จนกว่า จะพบกัน
• • •
จากลูกของแม่ 14 ต.ค.2562
